Yakshipranayam

A Poem by harishbabu

malayalam poem

പണ്ടുഞാൻ യക്ഷിയെ പ്രണയിച്ചു.
വാകച്ചോട്ടിൽ, മൂവന്തിതൻ
വന്യമാം ചെമ്പകസു�-ന്ധത്തിൽ,
ഏഴി™ം പാ™യാമങ്ങളിൽ,
യക്ഷി വന്നെന്റെ പരിരംഭണങ്ങളിൽ
™ാസ്യഭാവമാർന്നുകിടന്നു.
കരിമിഴികളിളക്കികൊണ്ടെൻ
മാറിൽചാഞ്ഞു
പിന്നെയാരോരുമറിയാതെ നാം
സ്നേഹത്തിന്റെ മണിമുത്തുകൾ കോർത്തു.
എൻ നിസ്വനം കേട്ടു തരളിതയായവൾ,
പാദസരങ്ങൾതൻ താള™യമോടെ
കാവിൽ, നിശയുടെയന്ത്യയാമങ്ങളിൽ
പ്രേമത്തിൻ നടനമാടി.

കാ™ത്തിന്റെ ചക്രം ച™ിച്ചപ്പോൾ
നീ വീണ്ടും യക്ഷിയെ തേടുന്നതെന്തിന്?
നീ വെട്ടിയെറിഞ്ഞ കാനനവും
�'റ്റിക്കൊടുത്ത ശാദ്വ™ഭൂവിന്റെ
ശേഷിപ്പുകളുമിതാ കിടക്കുന്നു.
നിന്റെ ഹൃദയരാ�-ം പാടിയ യക്ഷി
യെങ്ങുപോയ്?
നീ പടർത്തിയൊര�-്നിയിൽ
പാ™യമർന്നി™്™േ?
ചെമ്പകപൂക്കളേയും
ചീന്തിയെറിഞ്ഞി™്™േ?
നിന്റെ കിരാത വേഷങ്ങളിൽ
ഞെരിഞ്ഞമർന്ന
മഞ്ഞമന്ദാരവും
മണിക്കുരിവികളുമെവിടെ?
നീ വീണ്ടും യക്ഷിയെ തേടുന്നതെന്തിന്?
ത്രിസന്ധ്യയേയും തിരസ്ക്കരിച്ച്
കാവുകളും തച്ചുടച്ച്
വശ്യമാമിണകളെത്തേടി നീ
ന�-രമണഞ്ഞി™്™േ?
നിന്റെ ഹൃദയത്തുടിപ്പുകൾക്ക് കാതോർത്ത കാതരയാമൊരു യക്ഷി
വിരഹദുഃഖങ്ങളി™െങ്ങോ
അ™ിഞ്ഞുപോയി.
കാതി™ോ™കളണിഞ്ഞ് കൈക്കുമ്പിളിൽ
പ്രണയപുഷ്പങ്ങളുമായി
വരി™്™ നിൻ യക്ഷി ഇനിയൊരിക്ക™ും.
മനുഷ്യാ! നീ തീർത്തൊരീ ചുട™യെ
പ്രണയിച്ചുകൊൾകാ,
പിന്നൊരുനാൾ വിസ്മൃതിയി™േക്ക്
പ്രയാണം നടത്തുക.
യക്ഷിപ്രണയം.