Het vertrek

Dutch poem about running away

Ik stond ’s ochtends op en liep weg

Zomaar, stilletjes, zonder iets te zeggen

Dag huis, dag stoep, dag heg

Ik kon het gewoon niet meer aan, ik kon het mam en pap niet uitleggen

Ik moest gewoon gaan

 

’s Middags trok ik door akkers en velden

Voortgedreven door de wind

Ik ging me nergens melden

Ik was er helemaal klaar mee, het leven was me niet langer goed gezind

Maar hier was het rustig, het was oké

 

’s avonds klom ik in een boom

En keek ergens in een bos naar de zonsondergang

Ik voelde me uitgeput en sloom

Vervuld van binnen, maar ook wel een beetje bang

Ik had tenminste tijd om te bezinnen

 

’s nachts sliep ik niet

En ik dacht veel na

En mijn gedachten vulden me met twijfel en verdriet

Ik voelde me nog meer verloren, en miste de veiligheid van pa en ma

Ik piekerde tot de ochtendgloren

 

De volgende ochtend nam ik een besluit

Ik pakte mijn weinige bezittingen en stond op

Ik draaide me om, mijn kompas gericht op zuid

Noem me maar gek, maar mijn vlucht zet ik stop

En ik keer terug naar mijn vertrek